Ar medesin a oar

Setu un istor a veze kontet gwechall e Loren hag e Breizh ivez. Amañ er vojianeg a veze komzet e Corcieux (88) :

Ç'ost lo docteur que s'y k'nnot

        Depeus trâs moûs, lo Lèyon wâdait lo lèyt. Lo mèd'cîn pessait doux foûs lè s'maine, po sôvoû çu qu'i fèyit. Cè n'tait mi r'luhant, tocoûs èteur lè vie et lè môt. În jo, lè Mèlie eppelle lo docteur i tèlèphone : V'niz-o tot d'suite, lo Lèyon ne r'moûe pus. J'crâs bé qu'il ost môt. Errivè è lè mâhon, lo mèd'cîn lo voût stondu sus so lèyt. Snos lo r'wêti, i dit tot haut : - Lo keûp-ci, ç'ost fait, lo peûre (h)omme. Il è bé soffri. Sèyiz corègeûse, Mèlie, faut n-ollè chîz lo curè, et co è lè mair'rie. Tot d'în keûp, mo Lèyon se r'leuve în peû : - Niant ! Niant ! Je n'sèys mi môt... Je sèys co vikant ! - Voyos, Lèyon, lo docteur sait tot d'même meux qu'ti. Couhhe-teu !



Ar medisin a oar

        Abaoe tri miz e oa Leon o chom en e wele. Div wech ar sizhun e tremene ar medesin da hoûd ar pezh a rae. Ne oa ket brav, bepred etre ar vuhez hag ar marv. Un deiz e telefon Amélie d'ar medesin : - Deut dustu, ne fînv ket Leon ken. 'M-eus aon ec'h eo marv. Erru er gêr, e wel ar medesin anezhañ en e c'hourvez war e wele. Hep sellet deuzontañ e lâr a vouezh uhel : - Ar wech-mañ, ec'h eo graet evitañ. Kalz poan en deus bet. Bet kourajus, Amélie, ret eo mont da welout ar person ha mont d'ar mêrdi ivez. En un taol kont e sav Leon un nebeut : - N'eo ket, n'eo ket, N'on ket marv... Bev on atav ! - Sell, Léon, ar medesin a oar gwelloc'h 'vidout memestra. Chom peoc'h !