Al labourer-douar

Ur gontadenn all el loreneg a veze komzet e Bettelainville :

Lo labourou

Val déjè longtemps qu’în rwè alleût eune vaye so promweinner. En s’promweinnant, i wèyeût d’lon i poûre laborou, è coté d’lè route, que laboreût s’cheillon en chantant. En errivant dé lu, i li dit: - Ast-ce que l’cheillon que t’lèbores ast d’è tien ?
        - Âh ! niant, lo cheillon que j’retone, n’ast-m’ d’è mien, meu, je n’sus-m’ si riche, je trèveille en jonâye.
        - Mâs, combeun’ que t’guêgnes donc’ per jo ?, li d’mande lo rwè.
        - Eune lîve.
        - Ç’n’ast-m’ tot d’meimme tot-piein. Pieux-t’ v’ki èva ç’lè ?
        - Èva ç’lè, j’en â pus qu’i m’faut, et j’en â ca d’trap.
        - Comment ç’lè ?
        Lo lèborou s’mat è rîre et li dit: - Si vos v’leûz ebsolument lo sawer, i faut que j’vos l’deujeusse. Eh beun’ ! doux groches po v’ki nas-dous’, mè fomme et meu, doux autes groches po pèyeu mes dattes, et l’restant, je l’beille en chèrité.
        Mâs lo r’wè n’p’leût-m’ compenre ç’lè.
        - Eh beun’ ! j’vâs ca ‘n’ vaye v’l’expliquer. Cheuz nos j’â ca mes vieux pèrents que m’nûrrijînt quand j’ateûs jane. Val qu’is sont vieux et n’peuyent pus wâ fâre âque, ç’ast meu qu’les nûrris è ç’t (h)oûre. Ç’lè ç’ast les dousieumes groches de dattes, et èva l’restant, je salêge mes doux vieuilles sieus que sont fwaibes et malêdes.
        Cette d’vinette-lè è si beun’ piu au rwè, qu’l’è dit au laborou:
        - Ast-ce que t’m’es d’jé vu ?
        - Niant, jèmas.
        - Eh beun’ ! devant que cînq minutes ne sînssent pessâyes, te m’èrés vu cînquante fwès.
        - Cette-el ast ca pus malâjieu que lè mien, i faut que vos m’lè d’jînsses.
        Lo rwè soûrte cînquante louwis de d’dans sè male et les beille qu laborou. On wèyeût l’imêge don rwè sus chèque, mâs i n’sèveût-m’ si i v’leût les penre. Lo rwè i è tot d’meimme fât matte dans lè male et i dit: - Te n’és-m’ beusan d’awer pâw, les sous sont boins, ç’ast don boin Dieu

                            Textes patois recueillis en Lorraine,
                            Thiriot et Zéliqzon, 1912, pages 93 - 95

Al labourer-douar

Pell 'zo dija e oa ur roue o vont da bourmen. En ur bourmen e welas a-bell ul labourer-douar paour, e-kichen an hent, hag a laboure e erv en ur ganañ. En ur erruoud en e gichen e lâras dezhañ : Dit-te eo an er emaout o labourat ?
    - A, n'eo ket, n'eo ket din-me an erv emaon o labourat, me, n'on ket ken pinvig. Labourat a ran war zevezh.
    - Met, pegement 'peus a zevezh ? a c'houlenn ar roue deuzontañ :
    - Ul lur.
    - N'eo ket kalz memestra. Ha galloud a rez bevañ gant se ?
    - Gant se ez eus muioc'h a vez ret din et re zo ganin memestra.
    - Penaos an diaoul ?
    Hag al labourer-douar da stagañ da c'hoarzhin ha da lâret : M'ho-peuc'h c'hoant goût groñs an dra-se ec'h eo ret din lâret se deoc'h : Ma ! Daou vraz evit bevañ ni hon-daou, va gwreg ha me, daou vras all evit paeañ va gle hag ar peurrest a roan anezhañ evel aluzenn.
    Ne c'helle ket ar roue kompren an dra-se avad.
    - Ma ! Ec'h an da esplikañ deoc'h ur wech all c'hoazh. En hon ti emañ va zud, a vage ac'hanon pa oan bihan. Setu int deuet kozh bremañ ha ne c'hellont ket mui ober kalz a dra, me an hini eo a vag anezhe bremañ. An eil bras eus ar gle eo an dra-se, ha gant ar peurrest e tiboanian va div c'hoar gozh a zo dinerzh ha klañv.
    Kement he-deus plijet an divinadell-se d'ar roue ma lâras ar roue d'al labourer-douar.
    - Ha gwelet 'peus ac'hanon dija ?
    - 'M-eus ket, jamez.
    - Ma ! a-raok ma vo tremenet pemp punut 'po gwelet hanter-kant gwech ac'hanon.
    Diaesoc'h eo hennezh evit va hini, ec'h eo red din lâret an divinadell-se din.
    Kemer a reas ar roue hanter-kant loiz aour diouzh e c'hodell ha reiñ a reas anezhe d'al labourer-douar. Gwelet e veze skeudenn ar roue war bep a loiz, met ne ouie ket ma ranke kemer anezhe. Ar roue a lakeas anezhe en e c'hodell memestra hag a lâras : N'az pez ket a aon, med eo al loizoù, dont a reont eus an Aotrou Doue.